NASA me teori të re rreth krijimit të Hënës së Tokës, që është më afër doktrinës Islame! Tokës e hanës nuk ju deshën vite për t’u formuar, por vetëm disa orë!

Që nga vitet 1980, teoria kryesore ka qenë se një planet masiv, ndoshta me madhësinë e Marsit, u përplas në Tokë miliarda vjet më parë, duke spërkatur gaz, magmë dhe metale me vlerë botërore që farkëtuan hënën gjatë dhjetëra deri në qindra vjet. Një studim i botuar të martën në The Astrophysical Journal Letters sugjeron një ide të re të guximshme: Hëna mund të ishte formuar në një shkëmbim të shpejtë, me një pjesë të madhe të Tokës së vogël dhe materialin e ndikimit të saj të hedhur në një orbitë të gjerë – brenda disa orësh.

Nëse është e vërtetë, hulumtimi, i cili u përqendrua në qindra simulime kompjuterike me rezolucion të lartë të një përplasjeje të tillë, mund të ndihmojë në zgjidhjen e një gërvishtjeje të gjatë për shkencëtarët rreth asaj se pse korja hënore duket kaq e ngjashme me Tokën. Ai gjithashtu ofron përgjigje të mundshme se pse hëna është e anuar dhe ka një shtresë të hollë të jashtme. Kozmologët dëshirojnë të bashkojnë atë që ndodhi jo vetëm për të pasqyruar historinë e origjinës së Hënës, por për të shpjeguar një moment përcaktues në evolucionin e Tokës.

NASA dhe bashkëpunëtorët bashkuan një animacion të shpejtë dy minutësh që përpiqet të tregojë se si do të shpaloset modeli i ri. Një planet, të cilin shkencëtarët e kanë quajtur “Theia” gjatë dekadave, godet një version primitiv të Tokës si një top bojë, duke hedhur jashtë një përzierje të zorrëve planetare. Megjithatë, në vend që të formojë një disk të hollë mbeturinash, ai ndahet në një copë tjetër, material yo-yoing mes tyre. Graviteti i Tokës e hedh trupin më të vogël përpara, por ai mbijeton.

Shkencëtarët kanë drejtuar modele kompjuterike të ndikimit gjigant me rezolucion më të ulët për vite me radhë, pa u ndarë dy trupa. Në këtë rast, NASA u bashkua me Institutin e Kozmologjisë Kompjuterike të Universitetit Durham në Angli për të kryer simulime që ishin deri në 1000 herë më të larta se standardi, duke testuar dhe vëzhguar kënde të ndryshme përplasjeje, shpejtësi, rrotullime të planetit dhe madhësi.

Ajo që doli nga fuqia e rritur informatike ishin sjellje që nuk ishin parë në kërkimet e mëparshme. Dhe kur kishte disa më herët, prova të kursyera të një përplasjeje që mund të ndahej në dy pika, studiuesit dyshuan në rezultatin si një problem numerik me modelin e tyre, tha Kegerreis.

Ky model i ri përdor qindra miliona grimca të vogla për të përfaqësuar pjesët e planetit. Në teori, nëse ata mund të përshkruajnë se si ato materiale ndërveprojnë përmes gravitetit, presionit dhe nxehtësisë, sistemi duhet të sillet me saktësi, tha ai.

Kegerreis shpjegon konceptin me një analogji të hedhjes së topit për ta ndarë atë.

“Nëse e ndërtoni atë top nga copa të vogla Lego dhe keni vetëm 50 prej tyre, ai thjesht mund të ndahet në mënyrë të përsosur në një mënyrë joreale,” tha ai. “Por nëse keni mijëra ose miliona prej tyre, mund të filloni të gjeni mënyrën se si fragmentohet në të vërtetë në një mënyrë më realiste, dhe është e njëjta lloj ideje.”

Rreth një dekadë më parë, shkencëtarët shqyrtuan teorinë e ndikimit gjigant mbi një polemikë kimike. Studiuesit që analizuan mostrat e hënës Apollo në shekullin e 21-të kishin zbuluar se shkëmbinjtë hënor kishin të njëjtin nënshkrim kimik si manteli i Tokës, megjithatë meteoritët e Marsit dhe objektet nga pjesë të tjera të sistemit diellor kanë përbërje të ndryshme. Kjo do të sugjeronte që burimet jo-tokësore duhet të duken shumë të ndryshme.

Atëherë, si mund të bëhet hëna nga një amalgamë e Tokës dhe një planeti misterioz pa gjurmë të nënshkrimeve kimike të botës tjetër, kanë pyetur ata?

Të kuptuarit e përbërjes së hënës nuk është e lehtë, pjesërisht sepse shkencëtarët po bazojnë njohuritë e tyre në një koleksion të vogël gurësh nga një zonë e vogël afër ekuatorit të hënës. Shkencëtarët e NASA-s presin me padurim misionet e zbarkimit në hënë të Artemis që do të eksplorojnë një rajon krejtësisht të ndryshëm për të mbledhur më shumë të dhëna, duke përfshirë mostrat e nxjerra nga më thellësitë brenda hënës.

Ajo që emocionon kozmologët si Kegerreis është se si studimi hap opsione të reja për të shqyrtuar se si u formua hëna.